Zaterdag; 's ochtends is het weer al goed genoeg om de vensters in onze (zeer ruime) kamer open te zetten en wat frisse lucht binnen te laten. Na het voeden van de baby en het happen van wat lucht vertrekken we richting New Orleans voor "Beignets (oliebollen) en 'Café au Lait" in het "Café du Monde". Een paar woordjes 'Frans' die elke tourist hier schijnt te kennen en die worden uitgesproken met zo'n vreselijk accent dat zelfs mijn haar er van gaat rechtop staan.
De oliebollen zijn niet echt 'jedat' en de koffie is meer warme melk met een kleurtje dan wat anders. De mensen van hier echter vinden het je van het en het uitje is dan ook geslaagd op het moment dat poedersuiker dwarrelt over de tafel en de olie van de oliebollen langs vingers drupt. Al even traditioneel zijn de muzikanten rond Café du Monde. Ze spelen traditionele en bekende Bluesnummers met enkele muzikanten en een zanger. Nummers van Ray Charles, Armstrong en tijdloze klassiekers als "Oh when the Saints go marching in", hét nummer van New Orleans.
Op het pleintje naast Café du Monde zit een balonkunstenaar. Geen gewone huis tuin en keuken hondjesmaker maar iemand die de knepen van het vak duidelijk onder de knie heeft. Hij maakt aapjes die een banaan vasthouden, penguins, de kleine zeemeermin, ballerinas en een rits van tekenfilmhelden. Hij is zo goed dat ik hem herinnerde van toen we hier waren op huwelijksreis, nu toch zo'n acht en een half jaar geleden, toen hij hier ook al zat.
Het totale French Quarter, het oudste district van New Orleans werd zo goed als volledig gevrijwaard van Katrina. Het ligt dan ook, in tegenstelling tot grote andere stukken boven zeeniveau. Na een korte wandeling door het quarter zijn we naar een aantal regios gereden waar mijn schoonvader opgroeide. Alle huizen waren ongedeerd en in een van de huizen werden we vrolijk toegewuifd door een aantal van de bewoners.
Op weg terug naar Slidell zijn we ook nog langs een van de dijken gereden die gebroken zijn waardoor grote delen van New Orleans zijn ondergelopen. Aan 17th street Canal zijn grote werken nog steeds bezig. De wijk achter de dijkbreuk heeft nog levendige sporen van de dijkbreuk. Verschillende huizen staan leeg en sommigen hebben nog zeer zware beschadigingen. In een van de voortuintjes lag een boot die er duidelijk niet thuishoorde. De nieuwe pompstations zijn indrukwekkend. Langs de buitenkant zien ze er alvast groot uit en alsof er veeeeeeel water doorheen kan. De dijken worden ook verstevigd en er worden zelfs extra dijken geplaatst zo lijkt het. Niet dat het iets zal uitmaken wellicht als er nog eens een grote storm binnenkomt.
Deze avond was het rustig thuis zitten, even over en weer naar Wall-Mart maar niets bijzonder.